Geen foto’s
Sinds de invoering van de AVG (Algemene verordening gegevensbescherming) in mei 2018 gebeurt het vaak dat er bij uitvoeringen en optredens, voor aanvang van het evenement, wordt omgeroepen dat er géén foto’s of filmpjes gemaakt mogen worden. Deze verordening is er namelijk op gebaseerd dat iedereen recht heeft op privacy en daarom mag er niet zonder toestemming gefilmd of gefotografeerd worden, omdat dit dan ook weer verspreid kan worden zonder medeweten van de personen die op deze filmpjes of foto’s staan. Dit leidt in de praktijk tot veel gekke situaties.
Musical
Ik heb een 7-jarige dochter en ben dus regelmatig aanwezig bij dit soort evenementen. Of het nou liedjes zingen op school is of de uitvoering van een ingestudeerde musical, overal is deze regelgeving van toepassing. Toen ik dus laatst in het publiek aanwezig was van een musicaluitvoering, trok de dame naast mij (vermoedelijk de moeder van een deelnemer) nog voordat ze ging zitten haar telefoon al uit haar tas en zette de instellingen nog even goed. De organisatie heette ons allen hartelijk welkom en verzocht de aanwezigen in één moeite door om vooral niet te fotograferen of filmen. De mevrouw naast mij begon direct te zuchten dat dat niet zomaar kon, dat ze het recht had om foto’s te maken en hief in wanhoop haar handen in de lucht met de woorden: “ja, wat moet ik nou?!”. Toen ik vervolgens zei dat ze ook gewoon kon genieten van de leuke musical die de kinderen hadden ingestudeerd kreeg ik een boze blik, opgetrokken schouders en de rest van de voorstelling haar rug. Ze had de vraag dus duidelijk niet gesteld omdat ze er antwoord op wilde.. ze was een slachtoffer van de situatie geworden.
Dit zette mij aan het denken. Hoe deden we dat voor de invoering van de smartphone? En ben ik daar zelf eigenlijk wel bewust mee bezig?
Fotoboeken
Ik ben opgegroeid met een oudere broer en een oudere zus. Waar zij bij het uit huis gaan ieder twee fotoboeken meekregen met foto’s uit hun jeugd, was er van mij slechts één fotoboek, nog niet eens vol. Dat bedoel ik niet om zielig te doen, maar ik was de derde die opgroeide, dus de hoogtepunten werden simpelweg niet altijd gefotografeerd. Ik ben er van overtuigd dat mijn ouders net zo verheugd waren over het feit dat ik ging kruipen, lopen of wat dan ook deed. Er bestaan alleen niet overal foto’s van. En vind ik dat erg? Nee. Dus waarom heb ik dan van mij eigen dochter een paar duizend foto’s in m’n computer staan? Natuurlijk is het leuk om vast te leggen wat ze kan en wat we samen ondernemen. Het is leuk om terug te kijken, maar hoe vaak doe je dat eigenlijk? Was de dag minder leuk geweest als er geen tastbaar bewijs van was geweest?
Beste vakantie zonder foto’s
Ik moest terugdenken aan de allerbeste vakantie die ik in mijn leven heb gehad. Met stip op nummer 1 staat een vakantie in Maleisië, met mijn toenmalige vriend in 2010. We hebben een paar weken doorgebracht op een eiland aan de oostkust, terwijl we eigenlijk van plan waren een rondreis door het land te gaan maken. Maar bij aankomst op dat eiland stond de tijd stil. En wij dus ook. We hebben nog een paar dagen voor de vorm gesputterd dat we ‘binnenkort weer verder zouden trekken’, maar deden het niet. Uiteindelijk hebben we hier onze vakantie lezend doorgebracht, genietend van de rust. Hij las Papillon, ik een e-reader vol.. Het was een eiland waar werkelijk de hele dag helemaal niets gebeurde, dus er was geen enkele reden om een foto te maken. Eén van de weinige foto’s van die vakantie is die van het mannetje dat iedere dag het strand kwam harken. Dat deed hij zonder enige haast, iedere dag hetzelfde. Toen ik jaren later door een lastige tijd ging stuurde mijn (inmiddels ex-) vriend die foto naar me op. Om me op te vrolijken. Dat deed ‘ie goed.. Ik wist direct weer hoe ontspannen en fijn ik me op dat moment had gevoeld.
Heeft het gebrek aan foto’s van die vakantie die vakantie minder mooi gemaakt? Of de herinnering er aan minder gemaakt? Ik denk het juist niet. Misschien is de vakantie in onze hoofden nog mooier, groter en relaxter geworden dan hij was. Misschien ook niet. In mijn hoofd is dit nog steeds mijn allermooiste vakantie omdat ik weet hoe we ons toen voelden: ontspannen, goed, tevreden. Daar heb ik geen foto’s voor nodig. De herinnering is voldoende.
Zonder likes geen leuke dag
Tegenwoordig maken van een dagje uit naar, zeg, de Apenheul meer foto’s dan vroeger van een paar weken vakantie. Ik net zo goed. Maar het lijkt wel of tegenwoordig alles direct op social media moet worden gezet, en dan het liefst met de hashtag #makingmemories. Het lijkt wel of we continu moeten bewijzen dat we het leuk en fijn hebben. Toen ik deze hashtag googelde, vond ik 9.2 miljoen posts! Maar ben je dan niet veel meer bezig met het verzamelen van likes? Is het alleen een leuk moment als je veel anderen hebt die het ook leuk vinden? Wordt je dagje uit of vakantie minder fijn als niemand het een duimpje omhoog zou geven?
Als je je leven vanuit social media leeft, gooit de AVG behoorlijk wat roet in het eten. Want wat jij dacht dat een leuk moment is, kun je niet delen. Dus hoe leuk is die musical van de kinderen dan nog?
Leven zonder likes
Maar wat nou als je vanuit jezelf gaat leven? Als je niet kijkt hoeveel andere mensen je moment leuk vinden, maar hoe veel plezier jij zelf aan het moment beleeft? Dat je geen (of misschien één) foto maakt, maar het moment in je geheugen opslaat. Dat je weet hoe je je voelde, dat je de blik op het gezicht van je kind ziet wanneer ze ziet dat jij naar haar kijkt, niet de camera. Mijn dochter vroeg me laatst op zo’n moment: “waarom maak je geen foto?”. Ik heb haar uitgelegd dat ik de foto in m’n hoofd wilde maken. Dat ik niet wilde wachten om thuis te kijken hoe leuk het was geweest, dat ik geen zin had om bezig te zijn met zoeken naar de juiste hoek en het juiste licht, de juiste blik. Ze begreep me, ik kreeg een knuffel. Daar heb ik ook geen foto van, maar ik weet wel dat ik het fijn vond.
Bewust leven kun je leren
In het 365 dagen Fit Programma wil ik je aan het denken zetten. Ik wil je niet een bepaalde richting op sturen, ik wil dat je zelf keuzes maakt. Maar je kunt alleen maar een keuze maken als je de andere opties ook kent. Het 365 dagen Fit Programma gaat niet alleen over eten en afvallen. Het gaat om het leven van een gezond, fit en energiek leven. En dat kun je alleen maar hebben als je over álle aspecten in je leven nadenkt én keuzes maakt. En welke keuze je dan maakt, dat is aan jezelf. Voor de één zullen dat dagelijkse posts op Instagram zijn, voor de ander misschien een meer zakelijke aanpak. Als jij het leven leeft waar je bewust voor kiest én verantwoordelijkheid neemt voor de keuzes die je maakt, ben jij degene die de controle heeft. Dan ben je nooit een slachtoffer van de situatie, maar altijd degene die eindverantwoordelijk is. En dat geeft kracht!
